Najveci zlotvori sveta

Opa,ovo su neki novi momenti
Ma nema ljutish za ovakve stvari,ono je bila totalno druga pricha
Hvala na dgovoru,i slazem se

E pa sad passiflora ode u drugu krajnost, ko je rekao da je Jekalina loš čovjek jer je postavila temu? Ako ljudi imaju različita misljenja o nekoj temi to ne znaci da su protiv postavljanja teme jer tema je svakako tu da bi se o njoj diskutovalo a kamoli da je autor teme zao. Ja sam misljenja da treba izbjegavati sve negativno a bazirati se na ono pozitivno jer logicno, ako razmisljas o pozitivnom, osjecat ces se fino i raditi dobre stvari, a ako mislis o negativnom ne znaci da si zao nego si jednostavno odabrao o tome da razmisljas. Eh sad, kad ti je Bog dao da biras....Uzrok takvih poremecaja licnosti je svakako zanimljivo istrazivati a ti poremecaji vecinom krecu iz porodice tj. usljed ophođenja prema djetetu od strane njihovih roditelja ili staratelja u ranim godinama zivota.

Niti je tema problem niti je Jekalina los covek jer to nije niko ovde rekao jednostavno smo razlicitog misljenja i stava i nista vise......nema potrebe da se skrece sa teme i ide u neke rasprave

Bravo tini, kratko i jasno

nema rasprave,samo razmene mishljenja

To su bolesni i silni umovi...ko zna sta im se desava u glavi...
Jezim se kad ovo procitam...a toga je bilo,ima i danas...Uzas...
Jeko,navela si samo zene?

Pa htela sam ja i muskarce,ali bune se ljudi za temu,kazu mnogo je negativna...
Aj ako iskopam neshto,stavicu

ADOLF HITLER

Izumitelj “Konačnog rešenja”



“Ja sam odgovoran za sudbinu njemačkog naroda, ja sam vrhovna Pravda… I neka svako zna da će ubuduće, ako digne ruku na državu, sigurna smrt biti njegova sudbina.”




Po završetku Drugog svjetskog rata,Njemačka je bila u ruševinama.Firer Adolf Hitler ležao je mrtav u jednom bunkeru u Berlinu,sam digavšI ruku na sebe.Monstruozni diktator koji je manipulisao umovima masa svome je narodu bio obećao hrabri novi svijet,I svijetlu novu budućnost.Umjesto toga,ubijao je njihove bolesne rođake,progonio Cigane,homoseksualce I nesposobne,a izumio je “Konačno rešenje”koje je predstavljalo klanicu za blizu 6 miliona Jevreja.Svijetu je,pak,donio neviđeno razarajućI rat,rat u kojem je ubijeno više od 40 miliona ljudi.Više od polovine njih,bili su civili.

Adolf Hitler je rođen u 6.30 poslije podne,20.aprila 1889.godine u malom mjestu Brasnau,na granici Austrije sa Bavarskom.Adolf je bio treće dijete svog oca,iz njegovog trećeg braka.Kao vjeran zaštitnik majke,Adolf ga je smatrao bezosjećajnom zvjeri jer je bio težak I nesimpatičan čovjek.Adolf je napustio školu bez sertifikata I taj neuspjeh će ga dugo progoniti.Otišao je u Beč I tu je ostao od 1909.do 1913.godine.Svoje vrijeme trošio je u kafeima,priključujući se svakoj diskusiji o politici I filozofiji.To su bile godine u kojima se najviše formirao,a njegov karakter I stavovi bili su definitivno oblikovani.Bio je usamljenik,sa malo prijatelja,čudak,promjenljivog raspoloženja,periferan lik I ogorčen buržoaskim društvom koje ga je odbacilo.


1913.godine Hitler odlazi iz Beča zauvjek I seli se u Minhen.I dalje je živeo svjetu fantazije iznosećI teorije o rasama,da bi potom dobijao napade bijesa uperenog protiv sveštenstva,Jevreja I Habsburga.Već 1914.godine sa grupama patriota slavi izbijanje Prvog svjetskog rata te se priključuje bavarskoj pješadiji.

Od 1908.do 1918.godine učvrstio je gomilu fiks ideja,probudili su se I ojačali:mržnja prema Jevrejima,odvratnost prema idealima demokratije,jednakosti I mira.Period poslije Prvog svjetskog rata bio je doba rasprostranjenih političkih nemira u Evropi,a takva scena bila je obećavajuća za početak Hitlerove karijere.1919.godine dobio je posao armijskog instruktora,a prvi zadatak mu je bio da istražI njemačku radničku partiju koja je bila idealno sredstvo za njega-partija na samom dnu.Gurao je partiju naprijed, a 1920.godine daje otkaz u vojsci I potpuno se posvećuje partiji.Naučio je da ubjedljivo laže I da se najiskrenije pravi nevješt.


Hitlerovi krvožedni govori pogodili su žicu.Broj onih koji su prisustvovali sastancima partije neprestano se uvećavao.O n je sebi probio put do mjesta nespornog lidera Partije,koja je dobila novo ime,Nacionalsocijalistička njemačka radnička partija ili kratko Nacistička.U pivnicama Hitler je regrutovao vojsku propalica koji su se zvali smeđekošuljaši ili SA sa zadatkom da šire teror,nasilje I strah na ulicama I da nemilosrdno tuku one koji Hitlerove riječi dovedu u pitanje.A za to vrijeme Hitler počinje sa opčinjavanjem visokog društva predstavljajućI sebe kao monaha,čovjeka u celibatu koji je svu svoju energiju posvetio dobru Njemačke.Imao je mnogo ljubavnica,I to maloljetnih kojima je mogao da bude otac.Mnoge od njih pronađene su mrtve ili su izvršile samoubistvo.Spomenucemo neke od njih:Marija Rajter,Geli Raubel,Renata Miler,Eva Braun.

Godine 1923.Njemačka je došla do ivice privrednog I političkog kolapsa koji je dotakao svakog člana društva.Tada je Hitler bio osuđen na 5 godina zatvora zbog pokušaja da svrgne bavarsku vladu.1924.godine izlazi iz zatvora.Njemačku ponovo 1932.god. pogađa opšta depresija.Hitler privlači masu,dolazi do izbora na kojima pobjeđuje on I Nacistička partija.Hitler 20.01.1933.godine postaje kancelar njemačkog Rajha a do ljeta iste godine I apsolutni gospodar vlade.Oficiri I ljudi iz armije zaklinjali su se na odanost ne ustavu ili otadtbini,nego Hitleru lično.Avgusta 1934.godine Njemačka je izašla na izbore – od 46 miliona glasača samo oko 4 miliona je imalo hrabrosti glasati protiv Hitlera.Nacistička revolucija bila je završena a Hitler postaje diktator Njemačke.

Od početka Hitlerova propaganda je opisivala Jevreje kao oličenje svega što je loše u društvu.Zabranio je brakove sa njima,potom je njima zabranio da drže javne kancelarije.Razbijani su prozori na jevrejskim radnjama,a više od stotinu njih je ubijeno dok je 27 000 otjerano u logore da bi,navodno,bili zaštićeni.Bila je to takozvana Kristalna noć.Onda je Hitler uveo zakon primoravajućI Jevreje da nose žutu zvjezdu zbog raspoznavanja.

Hitler je sviju poruku mržnje širio putem tehničkih aparata kao što su radio I zvučnici;8 miliona ljudi ostalo je bez slobodnog mišljenja I sada je njemu bilo moguće da ih podredi svojoj volji.On je bio pravi majstor umeo je da izazove masovne emocije,iz svega je izvlačio korist laganjem I prevarama.Bio je hipohondričan čovjek,I nikada nije bio dobar sportista-pa ipak,vjerovao je da su bolest I slabost nepotrebni teret na leđima društva.Naredio je sterilizaciju 400 000 Cigana koji nisu bili radno sposobni I koji su bili nezaposleni.U prvo vrijeme ubijanja su izvođena letalnom injekcijom,ali kako je spisak kandidata rastao,razvila se I nova tehnika masovnog ubijanja.Pacijenti su vođeni u podrume u kojima su se morali skinuti.Onda su ih slali u sobu sa tuševima.Odvod na podu je bio lažan,a u tušu se nije nalazila voda nego gas ugljenmonoksid.Hitlerove bolnice prijavile su smrt oko 300 000 ljudi.

Od 1935.godine Njemačka je počela alarmirajućom brzinom da se naoružava.Marta 1938.godine njene trupe ušle su u Austriju,I dva dana kasnije ta je zemlja postala dio njemačkog Rajha.Potom su okupirali Čehoslovačku,Poljsku,Holandiju,Belgiju I Francusku a u 1941.godini objavili su rat SAD-u.Hitler se tad prepustio čišćenju Njemačke uz pomoć SS jedinica loje su brojale oko pola miliona ljudi.SS divizije bile su zamišljene kao alternativa vojsci,I kao lične Hitlerove ubice.Već su bile ustanovljene I neke od osnovnih njihovih karakteristika-koncentracioni logori I odredi uništenja.Do 1944.godine,istrebljenje Jevreja,prvi zadatak koji se nalazio na Hitlerovom programu,bio je na dobrom putu da bude uspješno završen.Poljake I Ruse je slao na prinudan rad gdje su ostajali u potpuno inferiornom položaju,a njihove zemlje trebalo je da nasele njemački doseljenici.

Godine 1942.logori su korišteni za medicinske eksperimente SS doktora.Ljudi su podvrgavani jakom vazdušnom pritisku ili intenzivnoj hladnoći,sve dok njihova pluća ne bi eksplodirala,ili se oni smrznuli na smrt.U Aušvicu u Poljskoj,bile su 4 velike gasne komore od kojih je svaka u jednom trenutku mogla da primi 2000 ljudi.Tu su esesovci koristili ciklon B,kristalisanu cijanovodoničnu kiselinu koju bi puštali u gasne komore.Žrtvama je bilo potrebno od 3 do 15 minuta da izdahnu,a nacistički kasapi znali su tačno kada je sve završeno-kad bi jauci prestali.Tokom ljeta 1944. Godine,u 46 dana ubijeno je u logoru između 250 000 I 300 000 mađarskih Jevreja,a SS je prešao I na masovno streljanje kako bi smenjio pritisak na gasne komore.Za Hitlera je to bilo logično ostvarenje stavova koje je slijedio još od svoje mladosti.


Do kraja 1942.godine Hitlerove armije ratovale su na brojnim frontovima,a bombardovanje njemačke industrije I gubici u ljudstvu I opremi počeli su da pritiskaju privredu.Poput Poljske I drugih okupiranih zemalja,I Rusija je pretvorena u ogromni radni logor .Do kraja 1943.godine,4 795 000 stranih radnika bilo je regrutovano za rad u Njemačkoj,od kojih su 1900 000 bili Rusi,851 000 Poljaka,764 000 Francuza,274 000 Holanđana,230 000 Jugoslovena I 227 000 Italijana.Do kraja 1943.godine gotovo milion Rusa je radilo u Njemačkoj.Ali mrtvi nisu mogli da ožive:poznato je da.od više od 5 miliona ruskih vojnika koje su Nijemci zarobili u toku rata,2 miliona umrlo u ropstvu,a za još jedan milion se pretpostavlja.

U 1943.godini Crvena armija rdžala je kod Staljingrada opkoljeno 270 000 vojnika Hitlerove armije.Hitler im je zabranio da se povuku,naredio je da umru kao heroji.Kada je 90 000 njih preživjelih predalo,Hitler je bio izvan sebe.O n je bio ubjeđen da se Njemačka neće predati:”Ako rat već mora da se izgubi,onda I nacija treba danestane.Ta je sudbina neizbježna.Nije potrebno da se više razmišlja ni o najprimitivnijem postojanju.Naprotiv,bolje je uništiti I to,I to sopstvenom rukom.Nacije se pokazala kao slaba,a budućnost pripada jedino pobjednicima.Osim toga,oni koji ostanu poslije bitke bezvrijedni su,jer su najbolji izginuli.”Ovo je trebalo da bude Hitlerov poslednji akt naredbe koji,na sreću nije primjenjen.

Januara 1945.Rusi kreću u ofanzivuna Poljsku,zatim američka Deveta armija prelazi Elbu,N jemačka trpi poraze.Put za Berlin bio je otvoren.Hitler je izgubio kontrolu nad događajima.Njegov jedini odgovor na svaki predlog bio je:Nema povlačenja.Scena na kojoj je Hitler igrao svoju poslednju ulogu bila je sasvim odgovarajuća za kraj tako neobične istorije.Stalni vazdušni napadi,saznanje da su Rusi u gradu,nervna iscrpljenost I strah stvorili su tenziju na ivici histerije,I Hitlerove promjene raspoloženja uticale su na mnogo zivota.U noćI 26.aprila Rusi počinju da granatiraju Kancelarijat.

Suočen sa smrću I urušenjem režima koji je stvorio,čovjek koji je zahtjevao žrtvovanje miliona života prije nego što će biti spremen da prizna poraz,bio je I dalje stari,prepoznatljivi Hitler.Od prve do poslednje riječI,ni jedna nije iskazivala žaljenje,niti trunku kajanja.Greška je bila u drugima,iznad svih Jevreja,jer čak ni u tim trenucima mržnja nije bila ni malo slabija.Dvadeset čudnih godina je prošlo,I ničemu ga nije naučilo.Hitler je sjeo I napisao svoj konačni testament.

I karakteristično za njega:Hitlerova poslednja poruka njemačkom narodu sadržavala je najmanje jednu zapanjujuću laž.Njegova smrt je bila sve samo ne herojski kraj-samoubistvom,Hitler je namjerno odbacio svoju odgovornost,I izabrao kukavički put da se izvuče.Ubio se,pucajućI sebi u usta,a sa njegove desne strane ležala je nova suprug,Eva Braun,koja je progutala otrov.

Vrijeme:3:30 poslije podne,ponedeljak,30.aprila 1945.godine.Deset dana poslije Hitlerovog pedeset šestog rođendana.

ILZE KOH

"Buhenvaldska kurva"

" Ona je bila jedna od najgorih sadista u cijeloj grupi nacističkih mučitelja. I ako se u cijelom svijetu čuje krik, to je krik zbig nevinih mučenika koje je ona ubila"



Rođena u Drezdenu, u ruralnoj Saksoniji, 1906. god., Ilze Kol bila je kćerka radnika. U školi je bila poznata kao tiha, lijepo vaspitana djevojčica iz kuće u kojoj je vladala ljubav, a bila je popularna među lokalnim dječacima.

Jedne večeri, 1936. udala se za Karla koha, modela naciste koji je uvodio i zahtjevao najstrožiju disciplinu. Ilzi uopšte nije smetala njegova profesija i bila je ponosna što je od prodavačice postala žena visokog oficira.

Kada su Karl i Ilze stigli u Buhenvald, prvih nekoliko mjeseci proveli su trudeći se da dobiju drugo dijete. Ilze je vodila luksuzni život dok su oko nje rasli brutalnost i degradacija. U početku je od zatvorenika tražila da je zovu " milostiva gospođo" a kasnije će preći i na druge aktivnosti.

Opsjednuta svojim izgledom, Ilze bi se kupala u Madeira vinu dok su njeni zatvorenici umirali od gladi.Tokom dana Ilze bi se šetala kroz logor sa bičem u ruci, i tukla bi svakog zatvorenika koji joj se ne bi dopadao.Okrenula se i mlađim muškarcima, oficirima svog muža, ulazeći u ljubavne veze sa desetinom njih istodobno. I zatvorenici su bili primoravani da učestvuju u sramotnim orgijama i najužasnijim seksualnim aktovima dok bi ona sjedila i sa uživanjem posmatrala scene.

Ilze je svoj logor tretirala kao igralište za svoja zadovoljstva. Ona je uživala u tome da bolesni trofeji ukrašavaju njenu kuću, pa je naredila da se glave nekoliko zatvorenika odvoje od tijela i hemijski stisnu u veličinu grejpfruta. Divila se tijelima mladih zatvorenika koji su morali goli da paradiraju gore - dolje pred njom, a jer se divila njihovoj glatkoj koži od nje bi pravila korice za knjige, novčanike, rukavice i dr.

Ilze je najviše volila kožu Cigana i ruskih zatvorenika i onda bi naređivala njihovu smrt letalnom injekcijom kako koža ne bi bila upropaštena.

I njen muž Karl je uzivao u perverziji i nepotrebnom nanošenju boli zatvorenicima. Tokom ratnih godina bračni par je nastavio da živi sa svojim načinom života, sve dok se 1941. god. nisu našli pred sudom.

Karl je zbog tačnosti optužbi koje su mu bile dodjeljenje, bio strijeljan 1945. god. Medjutim, njegova žena, "kučka Buhenvalda je i dalje bila živa. Iilze je bila oslobođena iste krivice koja ju je teretila, kao i njenog muža.

Amerikanci su 1945. god. ušli u Buhenvald i svjedočili su o grozotama koje su se tamo dešavale. 1947. god. Ilza je uhvaćena i mnogi zatvorenici su svjedočili protiv nje.

Na početku suđenja sve je to negirela, ali već na polovini je počela da se pravi da ima epileptične napade; nekontrolisano se grčila i gledala u prazno, ali kada ju je pregledao zatvorski doktor, ona se smijala i izjavila kako je uživala u svojoj " prvoklasnoj komediji".

Na kraju je prevda ipak pobjedila.

Čim je izašla iz zatvora suđenje je obnovljeno. Više od 240 svijedoka je svjedočilo protiv nje, i ponovo je dobila doživotnu kaznu, bez samilosti.

Ilze je 1967. napisala pismo svome sinu Uveu, koga je rogila tokom prvog suđenja. Gorko se žalila da je bila žrtveni jarac Nacističke partije. Nije bilo kajanja ni žaljenja za zločine koje je počinila.

Prvog septembra, u 61. god. života Ilze Koh je pojela jednostavan obrok prije nego što će napisati poslijednje posmo svome sinu.. Onda je vezala čaršafe učvrstila ih za lampu iznad svoga kreveta, i objesila se. U pismu je stajalo: "Za mene ne postoji drugi put. Smrt je jedino oslobođenje!"

JOSIF STALJIN

"Tiranin dvadesetog vijeka"


"Jedna smrt je tragedija, milion mrtvih je statistika."

"Suština Staljinovog zla leži u tome što je u svojoj glavi obrnuo moral: ono što je loše postalo je dobro, a što je bilo dobro postalo je zlo. To je bio čovjek koji je izgubio iz vida činjenicu da u biti svakog napretka leže ljudsko dostojanstvo i blagostanje."

MIHAIL GORBAČOV


U martu 1953.godine, stanovnici Sovjetskog Saveza bili su očajni zbog vijesti da je umro predsjednik njihove države. Na pogrebu čovjeku koji je bio poznat kao Ujka Džo Staljin, ljudi su plakali ne skrivajući suze. Za Ruse, Staljin je bio spasilac, veliki vođa koji je izvukao i njih i zemlju iz čeljusti Hitlerovih nacista, a opirao se Amerikancima. Dok su prolazili pored kovčega, mali broj njih bio je raspoložen da se prisjeća one Staljinove druge, tamnije reputacije, da je bio ubica miliona ljudi iz svog sopstvenog naroda, broja koji je bio veći od onog koji su pobili carevi tokom svoje četvorovjekovne vladavine. Nemilosrdna Staljinova birokratija pretvorila je narodnu revoluciju, zasnovanu na idealima slobode i jednakosti, u totalitarnu diktaturu koja je održavana terorom.

Staljin je rođen 21.12.1879. u Gruziji. Njegov otac Visarion bio je loš obućar, pijanica koji je tukao svoga sina i ženu. Ubijen je u tučI kada je Staljinu bilo jedanaest godina. O njemu je brinula majka Jekatarina,koja je bila nepismena seljanka, ali duboko religiozna, ambiciozna i namjerna da svom sinu osigura sveštenički poziv. Tako je Josif upisan u Teološku osnovnu školu u Gori 1888.godine, a 1894.godine dobija stipendiju za Bogoslovskli fakultet u Tifilisu. Ali, on je više volio revolucionarnu literaturu od Biblije.

U junu 1904. Godine oženio se Jekatarinom, mladom seljankom, koja je umrla tri godine kasnije, ostavljajućI za sobom sina Jakova. Jakov će kasnije pokušati samoubistvo, i neće u tome uspjeti; zbog tog neuspjeha, otac će mu se stalno podsmijavati. On će umrijeti u nacističkom koncentracionom logoru 1943.godine, jer će Staljin odbiti da pregovara o njegovom spasenju.

Poslije mnogih uspjeha na političkom planu, Staljin se uzdigao do moći zato što je bio otelotvorenje duha. Nemirnog, neuračunjljivog teperamenta, sujetan, , cinično i često osvetoljubiv, ni fizički mnogo privlačan, Staljin se poistovjrtio sa ulogom rukovodioca da je uvijrk bio obučen skromno, zračio je poniznošću mirom i efikasnošću. Njegov majstorski trik bio je da sebe uvijrk predstavlja kao čovjeka koji je potpuno posvećen izvršenju volje većine.

Već 1927. god. imao je potpunu kontrolu nad Partijom. Staljin je počeo da primorava sve seljake da se priključe kolektivnim zadrugama, čiji je rezultat užasna glad. Nerazumni zahtjevi države da joj se izruči žito, njegovo oduzimanje na silu, značilo je da seljaci treba da umru od gladi. Sve u svemu, nekih devet miliona muškaraca, žena i djece bilo je izbačeno sa svojih imanja, primorano na glad, zaborav i smrt. Posebno pogođena glađu, na jugu, Bila je Ukrajina u kojoj je glad pogodila skoro 30 miliona ljudi, od kojih su neki bili čak primorani i na kanibalizam.



I u Staljinovoj kući je tekla krv. On se oženio po drugi put, Nadeždom Alilujevom, šesnaestogodišnjom djevojkom. Ona mu je rodila i dvoje djece Vasilija i Svetlanu. Na jednoj od zabava Staljin je uvrijedio svoju ženu koja je poslije toga pucala sebi u glavu. Zvanično objašnjenje bilo je da je umrla od slijepog crijeva. I njegov sin, Vasilije, umire od alkoholizma.

Sovjetski Savez iz tridesetihgodina biće zapamćen prije svegasvojim krvavim čestitkama u svim oblastima društva: političkim i ličnim. Od 1934-38. nestaće najmanje 7.000.000 ljudi. Do svega je dolazilo baš zbog Staljinove ličnosti i njegovih neprijatelja. Uništio je Vrhovnu komandu i vojnu snagu. Niko nije bio pošteđen njegove kontrole. Staljin je postajao sve suroviji, a narod sve poslušniji.

2. marta 1953. umirao je u svojoj sobi , nije mu bilo spasa i umro je 5. marta.

Ruski narod je iz niza saopštenja saznao da je Staljin ozbiljno bolestan. u četiri sata ujutro 6. marta, objavljeno je: " Junačko srce našeg druga, i nastavljača genijalnog Lenjinovog djela, mudrog viđe i učitelja Komunističke partije i Sovjetskog Saveza prestalo je da kuca."

Tačan broj mrtvih tokom njegove vladavine još se ne zna i procjenjuje se da broji desetine miliona ljudi. U času kada je umro, još 14. miliona njih polako je trunulo u gulazima.

Grigorij Raspućin
Izvor: Wikipedija
Skoči na: orijentacija, traži

RasputinGrigorij Jefimovič Raspućin (Pokorovskoje, 10. siječnja 1864. - St. Petersburg, 30. prosinca 1916.), ruski svećenik i vidovnjak

Jedan je od najkontroverznijih osoba ruske povijesti. Rođen je i odrastao u Sibiru, gdje je postao ustjecajan član flagelantske vjerske sekte. U prijestolnicu St. Petersburg, stigao je 1911. i svojim hipnotičkim moćima zaustavio krvarenje carevića Alekseja. Zbog toga ga je pod svoju zaštitu uzela carica Aleksandra Fedorovna.

Rasputin je bio grub i bezobrazan seljak, a ubrzo je postao poznat po razvratništvu i pijačevanju. No, carica je u njemu vidjela božjeg poslanika koji se brine za budućeg cara. Rasputin je smetao velikašima koji su uvidjeli da se njegov utjecaj na carsku obitelj širi na gospodarska i politička pitanja.

U noći na 30. prosinca 1916. odlučili su ga smaknuti. Prvo su ga otrovali vinom i kolačima, no otrov nije djelovao. Zatim ga je princ Jusupov ustrijelio iz neposredne blizine, pa je Rasputin pao na pod naizgled mrtav. Nakon nekoliko minuta ustao je, udario Juspova i pokušao pobjeći. Ostali urotnici su ga uhvatili, istukli, ispalili u njega još nekoliko hitaca, te ga bacili u hladnu rijeku Nevu. Kad je Rasptinovo tijelo pronađeno, pluća su mu bila ispunjena vodom. To je pokazalo da nije bio mrtav i da je pružao otpor sve dok se nije utopio u hladnoj rijeci.

Atila

Atila (406—453), takođe poznat kao Atila Hunski ili Bič Božji, je bio kralj Huna od 434. godine pa do svoje smrti. On je bio vladar Hunskog carstva koje se prostiralo od teritorija današnje Nemačke do reke Ural i od Dunava do Baltičkog mora. Tokom svoje vladavine Atila je bio najveći neprijatelj Istočnog i Zapadnog rimskog carstva: dva puta je pohodio Balkansko poluostrvo, prešao je Galiju do Orleana pre nego što je zaustavljen u bici na Katalaunskim poljima. Potisnuo je zapadnorimskog cara Valentinijana III iz njegove rezidencije Ravene 452. godine, stigao je do Konstantinopolja i Rima, ali nije mogao da zauzme ni jedan od ova dva grada.

U velikom delu zapadne Evrope je zahvaljujući, njemu nenaklonjenim, rimskim izvorima upamćen kao otelotvorenje okrutnosti i pohlepnosti. Nasuprot tome, neki istoričari ga smatraju velikim i plemenitim kraljem.
Atila, budući vođa Huna je po izvorima rođen oko 406. godine. Njegov otac se, po Prisku iz Panijuma, zvao Mundiuh i imao je imao je brata Rugu. Rua (ili Rugila) je bio jedan od hunskih poglavara (432—434). Atila je imao i starijeg brata koga izvori spominju pod imenom Bleda (grč. Βλήδα&#962.

[uredi] Atilino pustošenje gradova Istočnog rimskog carstva

Hunsko carstvoDok je Zapadno carstvo bilo u trpeljivom odnosu sa hunskim vođom, to nije bio slučaj sa istočnim. Istočnim carstvom je tada vladao car Teodosije II, koji se suočavao sa hunskom opasnošću. Za vreme dvovlašća kod Huna bilo je samo izolovanih incidenata na granici Teodosijevog carstva, da bi se za vreme Atile sukobi preneli i u unutrašnjost carstva. Istočno rimsko carstvo je u to vreme bilo u sukobu sa Vandalima koji su osvojili Kartaginu i sa sasanidskim kraljem Jazdergerdom II koji je napao Jermeniju 441. godine. Ovo je omogućilo Atili i Bledi otvoren put kroz Ilirik u unutrašnjost Balkanskog poluostrva, koje su napali 441. godine. Hunska vojska je opustošila Margus (Požarevac) i Viminacijum (Kostolac), zauzela Singidunum (Beograd) i Sirmijum (Sremska Mitrovica), pre nego što su se zaustavili. Zatišje je usledilo 442. godine i za to vreme je Teodosije II pozvao svoju vojsku iz severne Afrike i naredio kovanje velike količine novca da bi mogao da finansira rat protiv Huna. Nakon što je obavio pripreme, pomislio je da je u mogućnosti da odbije hunske zahteve.

Atila je na to odgovorio obnovom pohoda 443. godine. Huni su opseli Naisus sa opsadnim ovnovima i pokretnim kulama - novim oružjem u svom arsenalu - zatim su krenuli duž Nišave i zauzeli Serdiku (Sofija), Filipolj (Plovdiv) i Arkadiopolj. Sreli su se i savladali rimske snage izvan Konstantinopolja i zaustavili se zbog nedostatka opsadne opreme. Teodosije II je priznao poraz i poslao dvorskog zvaničnika Anatolija da pregovara o uslovima mira, koji su bili oštriji nego prethodni: car se složio da plati 6.000 rimskih funti (oko 1.963 kg) zlata kao kaznu za nepoštovanje sporazuma, godišnji danak je utrostručen i popeo se na 2.100 rimskih funti (oko 687 kg) zlata.

Godine 447. Atila je opet krenuo na jug preko Mezije. Rimska vojska predvođena Arnegisklusom ga je srela na reci Vid i bila je poražena, ali je nanela velike gubitke Hunima. Huni nisu više imali prepreka, pa su stigli skroz do Termopila. Sam Konstantinopolj je spasio prefekt Flavije Konstantin, koji je organizovao obnovu Teodosijevih bedema, koje je prethodno oštetio zemljotres, a nekim mestima je izgradio nove utvrđene linije ispred starih.

Atila je kao uslov za mir tražio da Rimljani nastave da plaćaju danak i da se povuku sa pojasa zemlje koja se protezalaoko 480 km od Singidunuma, i oko 160 km južno od Dunava. Pregovori su trajali oko tri godine. Na hunski dvor je 448. godine kao izaslanik vizantijskog cara poslat Prisk. On je više puta svojim diplomatskim akcijama uspeo da razuzda Atilu i da otkloni opasnost od hunskog osvajanja. Međutim, većina njegovog dela je sačuvana u fragmentima.


Slika Mora Tana „Atilina gozba“, načinjena po Priskovim zabeleškamaPrvu diplomatsku misiju je Prisk je preuzeo odmah nakon opustošenja Sremske Mitrovice. Putovao je preko Serdike (Sofije) do opustošenog Naisusa (Niš), da bi zatim krenuo duž severnih teritorija, preko Tise u Atilinu prestonicu. Prisk je opisao Atilinu prestonicu kao jedno malo selo u kojima je većina kuća izgrađena od drveta, pa i sam Atilin dvor. U gradu su se mogli videti ogromni drveni zidovi napravljeni od dasaka, zatim kompleksi za ishranu hunskih ratnika i na kraju, na sred sela ogromni krug na kome je izgrađeno postolje za hunskog vođu. Prisk je razgovarao sa Atilom u njegovoj odaji gde je upoznao i njegovu ženu skirskog porekla. Na kraju mu je predao ogromne količine zlata i razne dragocenosti koje je poslao car Teodosije u znak mira.

Prisk je naročito opisao dvorski život Huna. Oni su voleli da pevaju, da se vesele, a svako veče su priređivali bogate večere na kojima je bilo svega. Naročito je opisivao Atilinu neodoljivu želju za vinom i Atiline robinje, koje su uvek bile pored njega. Po rečima Priska Huni su polako prevazilazili fazu varvarskog plemena i počinjali poprimati odlike civilizovanog plemena. Tome je sigurno doprineo i Atilin boravak u Rimu gde je upoznao pravi život naroda visoke rase. Na Atilinom dvoru je boravio i galski lekar Eudoksije, koji je posle sloma Gala prešao na hunsku stranu. Takođe boravio je i jedan Rimljanin iz Mezije koji će se kasnije oženiti varvarkom, a Atila će mu lično kumovati.

[uredi] Atila kao vođa Huna

„Huni u jurišu“, slika u ulju iz 15. vekaAtilin brat Bleda je već, kao stariji, prigrabio vlast nad čitavim hunskom plemenskim savezom, ali se posle povratka Atile saglasio da vladaju zajedno. Period dvovlašća u Hunskoj državi bio je praćen raznim trvljenjima i neslogama. Bleda je kovao zaveru protiv svog brata nekoliko puta, ali ga je Atila osujetio. Bleda je takođe imao veći ugled među Hunima kao stariji vladar.

Atila je ojačao svoj položaj. Optužio je Bledu da je otrovao Rugu i rešio ga se ubistvom 445. godine. Kada je postao jedini vladar Huna, ujedinio je sva hunska plemena i narode od Volge do Germanije. Sedište njegove države, koja se protezala od Danske do Panonije, od Laponije i Rajne do Kaspijskog jezera pa sve do Kine, bilo je u panonskoj niziji, nedaleko današnjeg Tokaja. Njegovu vlast priznavala su mnoga plemena Germana, Sarmata, Slovena i Turaka. Po rečima Priska, koji je jedini video Atilu i njegovu prestonicu, vojska mu je brojala oko 500.000 ratnika. Bila je naoružana strelama, kopljima, mačevima i noževima.

Po osvajanju vlasti Atila je rešio da prekine savezništvo sa Rimom, ali da u početku ne ugrožava teritorije Zapadnog carstva, već samo Istočnog, tj. Vizantije. Atili se za pomoć protiv Vizigota obratio vandalski kralj Gizerik, šaljući mu brojne darove da bi ga naterao da zarati protiv Vizigotskog kralja Teodoriha. To je Atilu pokrenulo da ponovo obnovi neprijateljstva sa Vizigotima. Atila je poslao svoje izaslanike caru Valentinijanu III, u čije je ime vladala njegova majka Gala Placidija u nameri da ih odvuče od saveza sa Vizigota i da se priključe Hunima u zajedničkoj borbi. Atila je obećavao da će čuvati mir prema zapadnom carstvu i da će samo ratovati protiv Teodoriha sa kime se već dugo vremena nalazio u lošim odnosima.

Teodorih je na vreme uvideo opasnost od ponovnog zbližavanja Huna i Rimljana, pa je pisao Atili da se zajedno sa Vizigotima bori protiv Rimljana. Posle preuzimanja trona, Atila je za kratko vreme uspeo da potčini veliki broj okolnih plemena: Skira, Turkilinga, Sarmata, Herula, Hazare, i konačno mu je pošlo za rukom da i Ostrogote stavi pod svoju vlast. Osnovao je moćno kraljevstvo Huna sa sedištem u Panoniji. Sagradio je velelepnu prestonicu koja se nalazila nedaleko od današnjeg grada Đera u Mađarskoj. Skirski kralj mu se pokorio i dao mu je svoju ćerku za ženu. Prema izveštajima Priska sa Atilinog dvora, Atilina žena se zvala Krek i rodila mu je tri sina.

Atila je priređivao manifestacije na dvoru, bio je obožavalac šamana, a bogatu trpezu su mu ukrašavale robinje iz drugih plemena.

[uredi] Atilin rat protiv Zapadnog rimskog carstva

Atilin pohod u GalijuKada je Atila osigurao svoju poziciju prema Vizantiji, koja je kupovala mir sa Hunima, okrenuo se Zapadnom rimskom carstvu.

Atilina misao da krene sa vojskom na Rim, nikada ga nije napuštala. Ipak, on je prvo napao njene provincije. Krajem 450. godine napao je Galiju. To je i vreme razvitka Burgundske kraljevine u oblasti Majnca, sa glavnim gradom Vormsom na Rajni. Kod Burgunda je tada vladao kralj Gunter koji se nalazio pritisnut između otvorenog sukoba njegovih ćerki i Huna.

Najznačajnije svedočanstvo ovih događaja je bio starogermanski ep „Pesma o Nibelunzima“.

Nakon prisajedinjenja Burgunda, Atila izlazi pred zapadnorimskog cara sa jasnim namerama. Traži da se oženi sestrom cara Valentinijana III, Honorijom. Zanimljivo je objasniti kako je došlo do povezanosti Honorije i Atile. Honorija, sestra cara Valentinijana, je 449. godine zatečena u ljubavnoj vezi sa svojim slugom. Nakon toga ljubavnik je pogubljen, a Honorija koja je verovatno bila trudna, izolovana je iz javnog života. Besna poslala je poruku Atili u kojoj je zamolila da postane njen vitez. Atila je to protumačio kao bračnu ponudu i zatražio polovinu Zapadnog rimskog carstva za njen miraz. Protiv ovoga je naročito ustala Valentinijanova majka Placidija koja je izjavila da se njena ćerka neće nikada udati za varvarina. Atila je rešio da spor reši silom.

Jedini čovek koji se tada mogao suprostaviti Atili bio je zapadnorimski namesniik Flavije Aecije. On je jedno vreme bio talac na hunskom dvoru i upoznao je hunski način življenja, njihove običaje i tradiciju. Kada su ga Rimljani u zamenu vratili, pokušao je da uzurpira mesto Valentinijana za novog cara Rimljana, pa je osuđen na doživotno zatočeništvo. Opasnost od Huna je naterala da se on oslobodi iz tamnice i da ponovo komanduje rimskom vojskom. Međutim, Aecije će posle pobede nad Atilom pasti kao žrtva čiste politike. Optužiće ga da je ponovo pripremao prevrat, pa će biti ubijen na ulici 454. godine.

U međuvremenu je kralj Salijskih Franaka preminuo i izbio je sukob za nasledstvo između njegova dva sina, u koji su se upleli i Atila i Aecije, Atila je podržavao starijeg sina, dok je Aecije podržavao mlađeg. Atila je okupio svoje vazale: Gepide, Ostrogote, Tirinžane, Alane i Burgunde i otpočeo je pohod na zapad. Godine 451, stigao je do Belgike.

Flaviju Aeciju je data velika vojska, a on je ponovo postavljen za vrhovnog zapovednika rimskih legionara. Aecije je na jugu formirao jake vojne snage, primivši u vojsku Vizigote, Franke, Gale i Burgunde. Pošto je Atila zauzeo Orlean, koji je Aecije uskoro povratio, Atila je sa otpočeo da se vraća u otadžbinu sa bogatim plenom, ali ga je Aecije u stopu gonio. Hunska vojska je prešla Rajnu nizvodno od Majnca, ali su ih na drugom kraju sačekale odmorne trupe Aecija.

U rano svitanje 20. juna 451. godine na ravnici Katalaunskih polja, sedam i po kilometara od grada Troa, započela je odsudna bitka. U toj bici na jednoj strani su se borili Huni i niz germanskih plemena, među kojima i Ostrogoti, dok su na drugoj strani bili Aecijevi Galo-Rimljani i takođe germanska plemena, između ostalih Vizigoti sa njihovim kraljem Teodorihom I, koji je našao svoju smrt na ovom bojištu i njegovim sinom Torismundom.

Huni su zauzeli desnu stranu polja, a Rimljani levu. Kada je Atila video da je njegova vojska preslaba da bi izborila pobedu, lično je krenuo na Aecija koji se nalazio na brdašcu odakle je mirno posmatrao tok bitke. Atila je posle velikih gubitaka naredio povlačenje u vojne barake, 4 km od polja. Tu su Vizigoti noću pokušali da prepadnu Hune, ali su Huni na vreme podigli uzbunu i oterali Vizigote dalje od logora. Idućeg dana, Atila se sa ostatkom vojske povukao. Aecije je slavio svoju veliku pobedu u Rimu.

[uredi] Pohod u Italiju

Susret pape Lava i AtileAtila je iskoristio dezorganzaciju Vizigota, pa je preduzeo novi ratni plan, kako bi ostvario svoju želju da se oženi Honorijom. Prešao je Julijske Alpe i upao u Italiju 452. godine. Opseo je grad Akvileju, blizu Venecije i zidine je tukao katapultima. Kad je grad pao, Atila je nameravao da odatle krene na Rim. Valentinijan je pobeo iz Ravene u Rim, dok je Aecije ostao na bojištu, ali nije imao dovoljno vojske da se odupre. Atila je zauzeo je više gradova, opustošio dolinu Pada i stigao do Mincia gde mu je u susret došao papa Sveti Lav I. Samo zahvaljujući papi Lavu I Rim je spašen od razaranja. Epidemije i glad prisilili su Atilu da napusti Italiju.

Atila je nameravao da napadne Konstantinopolj i da ponovo prisili Teodosijevog naslednika Marsijana da plaća danak koji je odbio da plaća, dok je Atila bio zauzet ratovanjem na zapadu. Međutim, Atila je umro početkom 453. godine.

[uredi] Smrt u bračnoj postelji
Atila je umro na dan svog venčanja, iako je već imao velik broj žena. Uzeo je novu ženu po imenu Ildiko. Dan venčanja protekao je u žestokom opijanju i slavlju. Pijan i požudan kada je pala noć mladu je odveo u svoje odaje. Nađen je mrtav naredno jutro, a nova mlada drhatala je od straha dok je pored nje ležao mrtav veliki hunski vođa. Navodno je umro od prekomerne doze alkohola i jakog krvarenja iz nosa premda postoje i pretpostavke kako je smrt bila nasilna. Sahranjen je, prema legendi, u tri kovčega: zlatnom, srebrnom i gvozdenom. Nakon njegove smrti hunska se država raspala. U toku noći, telo mu je spaljeno po starom hunskom običaju, a zatim stavljeno u kovčeg, zajedno s velikom količinom opljačkanog blaga i spušteno u reku Tisu. Reka je odnela Atilino telo u neznane daljine. U više navrata bilo je pokušaja da se otkrije njegov grob, ali je do sada sve ostalo samo na pokušajima. Hunsko carstvo nakon Atiline smrti raspalo vrlo brzo. Već 454. godine, Ostrogoti i druga germanska plemena pobunila su se protiv Huna, a Atilini sinovi zavađeni među sobom nisu se mogli nositi s krizom.

[uredi] Ime
Atila je imao gotsko ime (atila je umanjenica od gotske reči ata što znači otac). Na njegovom dvoru su vladali gotski običaji, a spomen mu je sačuvan i u gotskoj narodnoj priči. Zbog svojih pustošenja i surovosti prozvan je flagelum Dei (bič Božiji). To ime se prvi put spominje kod anonimnog pisca iz IX veka. Ušao je u priče i legende mnogih drevnih naroda. Kao legendarna ličnost Atila se javlja i u Nibelunzima (kao: Etzel), Edi (kao: Atli) i u narodnoj tradiciji Južnih Slovena kao Atil pasoglavi.

[uredi] Legenda o maču boga Marsa
Atila je jedan od najvećih osvajača u istoriji i najčuveniji među varvarskim vođama u doba seobe naroda a od rimskih careva je dobio nadimak bič božiji. Postoji legenda koja kaže kako je Atila ustvari bio mač Marsa i da druge varvarske vođe nisu mogle da ga pogledaju pravo u oči, a da se pri tome ne pokolebaju u svojim namerama.

Legenda Huna kaže da je Atila od jednog čobanina dobio na poklon mač boga Marsa. Atila je našao čobanina sa svojim stadom i primetio krvavi trag po travi. Čobanin mu je rekao da pažljivo prati taj trag. Atila je pratio trag i iz trave izvadio bačeni mač, koga je uzdigao visoko. Atila je poverovao da je to predskazanje za njega da bude jedan od velikih svetskih vođa po Božjoj volji.