Kad se istorija upiše u ličnu kartu: Braća Tito, Karađorđe i Draža iz BiH i snaga ličnog identiteta
Neobična imena, stvarne priče – kako jedna porodica iz Gradiške koristi humor, ironiju i istorijske simbole da izrazi svoje vrednosti
U današnjem svetu, gde roditelji sve češće daju deci moderna, neobična ili simbolična imena kako bi naglasili jedinstvenost, jedna porodica iz Bosne i Hercegovine izazvala je pažnju javnosti potpuno drugačijim pristupom.
Porodica Misimović iz Gradiške odlučila je da svojim sinovima da imena – Tito, Karađorđe i Draža – koja nose snažan istorijski i ideološki naboj. Na prostoru bivše Jugoslavije, ova imena su duboko ukorenjena u kolektivno sećanje, često kao suprotstavljeni simboli. Pa ipak, za Vitomira Misimovića, oca trojice sinova, upravo ta imena postala su izraz – ličnog stava, ironije i, kako sam kaže, osećaja za humor.
Kako je Tito postao Tito – priča iz inata
Tito Misimović, rođen 1986. godine, danas je porodični čovek koji živi i radi u Glini, u Hrvatskoj. U razgovorima s medijima više puta je istakao da njegovo ime nije rezultat poštovanja prema Josipu Brozu Titu – već upravo suprotno.
Njegov otac, Vitomir, koji je godinama živeo i radio u Australiji, nije bio komunista, a ime “Tito” svom prvom sinu dao je kao vid inata i provokacije, u jeku političkih i ideoloških tenzija u bivšoj državi. Imena ostalih sinova – Karađorđe, po vođi Prvog srpskog ustanka, i Draža, po četničkom vojvodi Mihailoviću – dodatno su zaokružila porodičnu ironiju.
“Htio sam malo da ‘pecnem’ i komšije i sistem. Bio je to neki moj bunt,” navodno je rekao Vitomir poznanicima.
Život s istorijskim imenom – između simpatija i osude
Za samog Tita, odrastanje s takvim imenom bilo je sve samo ne obično. U školskim danima često je bio predmet zadirkivanja, ali i znatiželje. Neki su ga doživljavali kao zabavnu pojavu, drugi kao političku provokaciju.
➡ Pozitivna iskustva:
-
Policajac ga je pustio bez kazne, jer mu je ime bilo “zanimljivo”.
-
Službenica u opštini zadržala se nakon radnog vremena da mu pomogne – jer je želela da “upozna čoveka s tim imenom”.
➡ Negativna iskustva:
-
Jedan sveštenik odbijao je da krsti njegovo dete, tražeći da se “odrekne” imena. U crkvene knjige je, uz dogovor s kumom, upisan kao Tomislav, čisto formalno – ali bez menjanja lične dokumentacije.
Danas – običan život neobičnog čoveka
Danas, Tito radi kao varioc, živi mirnim životom sa suprugom Zorom i dvoje dece. Njegovi sinovi nose “obična” imena, ali priča o porodičnom nasleđu ostaje deo svakodnevnih razgovora.
Kaže da često nailazi na osmehe kad se predstavi, ali da više ne doživljava ime kao teret. Štaviše, planira da poseti Kumrovec, rodno mesto Josipa Broza, ali – kako kaže – “ne zbog nostalgije, nego iz radoznalosti i poštovanja prema istoriji”.
“Ime je samo ime. Ljudi te prepoznaju po delima, a ne po pasošu,” kaže uz osmeh.
Šta nas ova priča uči?
Ova nesvakidašnja porodična priča otkriva mnogo više od zanimljivih imena. Ona nas podseća:
-
Lični identitet je više od etikete – Ime može izazvati osudu ili pažnju, ali osoba je ta koja ga nosi i oblikuje njegovo značenje.
-
Porodica kao izraz vrednosti i stava – Imena trojice sinova zapravo su porodični komentar na društvo, sistem i vreme u kojem su rođeni.
-
Društvo i dalje reaguje na simbole – Reakcije ljudi pokazuju koliko i dalje živimo u senkama prošlosti, gde imena mogu izazvati političke i ideološke tenzije.
-
Humor i ironija kao sredstvo izražavanja – Ova porodica koristi ime ne da bi provocirala, već da bi pokazala slobodu mišljenja i duh običnog čoveka.
